Only Of You
viernes, 10 de febrero de 2023
Esperando a que volvieras.
domingo, 23 de mayo de 2021
Simetría
Sabía que le
gustaba lo perfecto, las dos partes iguales, y en ese preciso momento.
La perdición
simétrica que se me venía, y las dudas acumuladas tocando techo, mientras
pienso en el error que conlleva lo supuestamente perfecto.
Me arrepiento
de no arrepentirme, de que las mitades correspondan iguales, que cuando sus
ojos miran me siento perdida, que me haga volar cuando se suponía que debería estar
tocando suelo, no cielos.
Las puertas
del Paraíso pueden abrirse, pero como Adán y Eva, la manzana prohibida termina
sucediendo con la tentación, y si bien es cierto que cuanto antes caes antes te
levantas, me pregunto si de una forma idéntica terminaremos por arrepentirnos
de morder una manzana.
Al final,
después de todo, la simetría que dices buscar terminará en líneas inconclusas y
confusas, que nada de idéntico tendrán, solo líneas, que ni se tocan ni se
repiten, hasta que las puertas se abran de nuevo para cerrarse delante de tus
ojos.
Dejarse
llevar por lo que parece perfectamente amoldado a ti, cuando sabes que en el fondo
es una pérdida de tiempo, poniendo barreras que necesitas, antes de que salga
todo mal.
Antes de que
lo pierdas.
Paraíso, cielo
y luego tierra.
La simetría
engaña.
No es
perfecta.
domingo, 15 de diciembre de 2019
¿Este es el momento en el que esperamos que algo cambie?
viernes, 8 de febrero de 2019
Por fin,
En una fracción de segundo...
Explotando en cada partícula de mi ser, propagándose en impulsos nerviosos por todo mi sistema. Temblando por mi reticente parcela, explota.
E X P L O T A.
Campos verdes, un desolado lugar de mi mente, estremeciendo desde la espalda, mojándose la tierra que sujeta sin presión. En medio del mundo, desanuda poco a poco mi interior, encharcándose mis prados.
Apagando el caos.
Solo dura un segundo;
Un misero segundo de existencia en el que el cielo se abrió, donde mi mente quebró y se extinguió, como el fuego de mi rabia, como el dolor de mi humor.
U N S E G U N D O M U E R TO;
Que probablemente se ha perdido en el tiempo, que nadie conoció por lo que fue, electrizante y extasiante, donde en mucho tiempo, por fin, me he sentido yo.
Vermella e podre
Vermello;
Que cor tan viva.
Vermella.
así loce a mazá,
podre por dentro.
Con cores vivas,
seduce a vista;
Faise notar,
Non sabería decirche se pra ben ou pra mal.
Rota por dentro,
fermosamente feliz por fora.
A mazá na súa árbore,
da pola rompe.
Pobre a mazá,
que sin auxiliarse, cae no chán.
Pobre a mazá,
que recollida polas súas máns,
foi tirada unha vez máis.
Ninguén llo dixo a mazá.
Ninguén a avisou,
E nun intre, pensou:
"Nacín podre e
así morrerei,
tan podre por dentro e tan fermosa por
fora,
como está árbore que me criou,
Como este mundo que me tirou".